Ongelooflijk en dus quasi niet te geloven wordt het Geloof gebruikt als recht op een stuk grond en ook en nog veel erger als recht om voor dat stuk grond oorlog te voeren. Geloof me dit staat los van God en ver van het bed van elk geloof.

 

Ondertussen wordt mijn innerlijk verdriet gevuld met de gruwelijke beelden van zoveel onschuldige mensen en kinderen. 

 

Ikzelf ben geboren uit ouders vanuit twee uiteenlopende strekkingen die voortvloeien uit de tweede wereldoorlog.  Moeder wiens ouderlijke generatie mee aan de wieg stond van de Witte Brigade trouwde met vader die op jonge leeftijd vanuit de jeugdbeweging KSA gedeporteerd werd naar Duitsland om mee vorm te geven aan Vlaamse idealen.

 

De impact van de na oorlogse spanningen heeft ons gezin niet alleen getekend maar heeft ook de leefbaarheid onmogelijk gemaakt. Iets dat ik pas nu kom te verstaan als jongste van vijf kinderen. 

 

De serie kinderen van de collaboratie geeft wel een stukje van mijn verhaal weer. Hoe de kinderen van de collaboratie de gewetens oefening moeten maken en verteren.  Maar ook terug die plaats moeten zoeken vanuit die oorlog en na oorlogse spanningen binnen die samenleving die terug vorm zoekt. Op zich een hele oefening dus. 

 

Maar als dat ander stuk in jezelf (de witte zijde? langs de kant van moeder) ook zijn plaats opeist en spreekt over 'die andere keuze was fout' , en... er wordt nooit over gepraat of er wordt nooit iets uitgeklaard , Dan belemmert dat niet enkel het proces dat de samenleving dan door moet laat staan dat persoonlijke processen vergemakkelijkt worden. Een belemmerd verwerkingsproces voedt agressie en eist een grote tol aan energie (die verloren gaat). Een herkadering kan soelaas brengen. (Zie : FERRUCCI , Piero , Rondleiding in de psychosynthese. Model voor persoonlijke groei , De Toorts Haarlem , 2000 , om p. 99 , 'Menselijke agressiviteit en de voorwaarden voor innerlijke vrede')

 

Altijd alles durven blijven zien in een groter gebeuren en een juiste context kan leren om ook een stukje te begrijpen zonder daarom alles goed te keuren.  Bovendien is het tijd om te durven vergeven en samen een nieuwe weg te bewandelen. In een nieuw te vinden verstandhouding, vergeven werkt niet alleen bevrijdend maar creëert ruimte voor een nieuwe dynamiek. Ommekeer om uit die vastgeroeste na oorlogse oude negatieve spiraal op te staan,  handen terug in mekaar te slaan en vanuit het 'NU'  in te zetten op meer samenleving.

 

Langs de witte zijde tref ik het diepe Geloof van mijn moeder aan. Vader werd getroffen door een dieper inzicht als een oorlogsinvalide op leeftijd , een dieper inzicht dat een enorme weerzin en afkeer voor geweld naar boven riep en dat hem spirituele zachtmoedigheid bracht. Vader werd niet enkel  in zijn rechten hersteld maar creëerde een dieper bewustzijn.

 

Ook in de serie kinderen van de collaboratie spreken tal van getuigen over ' nooit meer de weg van oorlog en geweld ' maar roepen ze op tot inzet op vrede en pacificatie.

 

Maar inzetten op vrede is meer dan enkel roepen ' nooit meer oorlog '.

 

Het vraagt om positieve inzet op een weg naar vredig samenleven. En dat vraagt ook om een innerlijk proces (zie supra).

 

Met dus  alle moeilijke of nodige oefeningen hierbij.

 

En dan kom ik voorlopig binnen mijn persoonlijke queeste tot de vaststelling dat er binnen  de politieke bewegingen in ons land twee grote lijnen te trekken zijn: de partijen en strekkingen die gemeenschap opbouwend zijn. Constructief denkend met kracht uit positieve denkwijzen en bronnen .  En de afbrekende destructieve bewegingen en negatieve krachten die het proces van opbouw tegenhouden,  bewust vermoeilijken en of zelfs onmogelijk willen maken. Waarbij vormen van agressie in alle toonhoogten voor komen.

 

Lange tijd dacht ik dat deze laatste zijde voornamelijk een corrigerende functie had. Maar ik vrees dat de neiging tot het kapot maken van wat anderen trachten te verwezenlijken nu overheerst. Al was het vanuit een niets ontziend verkeerd en oud geworteld gevoel van revanche , zich niet begrepen voelen , .... of een te moeilijke verwerkingsoefening van wat  het kiezen voor die zwarte zijde tijdens de wereldoorlog met zich meebracht.

 

Ik ben dankbaar omdat mijn Geloof me voedt met hoop en vertrouwen om verder te bouwen aan meer leven in harmonie en respectvol omgaan met verschillen.  Verbindend werken samen met onze mede gelovigen in de voetsporen van Jezus / Isa.

 

Jezus sprak vaak over de ommekeer die we soms moeten maken. 

 

Stop die oorlogen , vervang die oorlogsindustrie door een positieve industrie of bron van inkomsten,  ga voor het klimaat en laat zij het etappe gewijs die gas en olie los.

 

Maar ook 'schep een kader in eigen land' om wat na oorlogs nog leeft of blijft hangen te (helpen) verteren , om terug bruggen te slaan , handen te schudden , een nieuwe bocht te nemen om voor een ommekeer te gaan ook bij ons.  Laat WO II geen splijtzwam zijn of blijven.  Laat geen ruimte voor een zwart politiek landschap maar wel voor een gekleurd lappendeken niet enkel met het nodige kleuren pallet  maar zelfs met  tinten van grijs .

 

Jezus / Isa is een lichtend voorbeeld in alle grote religies. Hij gaat ons voor in inclusie en diversiteit.

 

Laten we een weg inslaan die breed genoeg is.

 

 

Mijn eigen verhaal krijgt nog wel vorm  : ik zet mijn queeste nog even verder.